با اینکه شهادت در فقه جایگاه و ارزش والایی دارد، بهگونهای که در صورت جمع بودن شرایط شاهد و شهادت، این دلیل بر قاضی تحمیل میشود و قاضی مکلف به صدور رأی بر اساس آن است و نمیتواند به دلیل قانع نشدن وجدان از صدور رأی بر اساس آن خودداری کند، در حقوق، بیان مادۀ 241 ق.آ.د.م. سبب تلقی اختیار مطلق قاضی در تشخیص ارزش گواهی شده و این درحالی است که چنین برداشتی از این ماده، سبب مغایر شناخته شدن آن با موازین شرع میشود. بنابراین در تحلیل حقوقی نقش قاضی در ارزیابی گواهی، باید مواد قانونی ازجمله مادۀ 241 ق.آ.د.م. را بهگونهای تفسیر کرد که شبهۀ مغایرت آن با شرع برطرف شود. در این زمینه میتوان مادۀ 241 ق.آ.د.م. را حاوی بیان اختیار گستردۀ قاضی در تشخیص شرایط و تعیین ارزش گواهی و البته منصرف از مواردی دانست که شهادت، واجد شرایط شرعی و قانونی شناخته شود.