The Principle of Dividing Damages Based on the Impact of the Behavior of the Preptrators; Legal Basics, Conditions of Executive Rules and It’s Domain in Iranian Law

Document Type : Research Paper

Author

Assistant Professor, University of Kurdistan, Iran

10.22034/law.2024.59117.3332

Abstract

If two or more persons cause damage, the loss is divided between them according to legal rules. By one of these rules, each person is responsible for the extent of the effect of his action. This rule is followed in the Islamic Penal Code approved in 2013. In addition, by provisions of that law, it seems that the division of damages based on the degree of effect of acts is the principle of division of civil liability in Iranian law: according to Article 526, if the effect of the acts of the perpetrators is different, they are responsible for the effect of their acts and accordingly, damages should be apportioned differently. Also, according to Article 527 that law, if the effect of the behavior is equal, the responsibility is divided equally. It is necessary for the implementation of these provisions that the judge conducts sufficient research on the amount of each agent's behavior. So, if he decides without investigating, he has violated the law. Thus, if by the necessary research, the degree of causation of each agent is not known, based on the principle of equality, the responsibility of all agents is equal. Although these rules are considered doubtful in legal thought, the judicial procedure has been successful in enforcing the law. The unanimous decision No. 799 of the General Board of the Supreme Court confirms this claim. That decision refers to the partial distribution of financial losses based on the degree of causation of each agent. Thus, in the case of acquiring property through illegal ways, everyone has caused a loss equal to the money that was acquired illegally. Also, in the case of other types of damages, the extent of the impact of the behavior of each of the agents could be determined with evidentiary reasons such as expert opinion.

Keywords

Main Subjects

References

  1. الف) فارسی

    - کتاب‏ها

    1. ادارۀ کل وحدت رویه و نشر مذاکرات هیأت عمومی دیوان عالی کشور (1393). مذاکرات و آرای هیأت عمومی دیوان عالی کشور سال 1390، تهران: ادارۀ کل وحدت رویه و نشر مذاکرات هیأت عمومی.
    2. امامی، سید حسن (1392). حقوق مدنی، تهران: اسلامیه.
    3. بابایی، ایرج (1402). حقوق مسئولیت مدنی؛ مبتنی بر نقد و بررسی آراء و رویۀ قضائی، تهران: مرکز مطبوعات و انتشارات قوۀ قضاییه.
    4. جعفری لنگرودی، محمدجعفر (1391). مبسوط در ترمینولوژی حقوق، تهران: گنج دانش.
    5. خدابخشی، عبدالله (1398). جبران خسارت کارگران در نظام مسئولیت مدنی، تهران: شرکت سهامی انتشار.
    6. صانعی، یوسف (1384). استفتائات قضائی، حقوق مدنی، تهران: میزان.
    7. صفایی، سید حسین و رحیمی، حبیب‌الله (1395). مسئولیت مدنی (الزام‏های خارج از قرارداد)، تهران: سمت.
    8. عمید زنجانی، عباسعلی (1382). موجبات ضمان؛ درآمدی بر مسئولیت مدنی و آثار آن در فقه اسلامی، تهران: میزان.
    9. غمامی، مجید و محسنی، حسن (1386). اصول آیین دادرسی مدنی فراملی، تهران: میزان.
    10. کاتوزیان، ناصر (1374). حقوق مدنی؛ الزام‏های خارج از قرارداد: ضمان قهری، تهران: دانشگاه تهران.
    11. کاتوزیان، ناصر (1382). مقدمۀ علم حقوق و مطالعه در نظام حقوقی ایران، تهران: شرکت سهامی انتشار.
    12. کاتوزیان، ناصر (1378). دورۀ مقدماتی حقوق مدنی، اموال و مالکیت، تهران: دادگستر.
    13. محمدی، ابوالحسن (1390). مبانی اصول استنباط حقوق اسلامی؛ اصول فقه، تهران: دانشگاه تهران.

    - مقالات

    1. امیدیان، علیرضا؛ وحدتی شبیری، سید حسن؛ سعیدی، محمدعلی (1401). توزیع مسئولیت مدنی به میزان درجۀ تأثیر در تصادفات رانندگی با تکیه بر مواد 526 و 528 قانون مجازات اسلامی. حقوقی دادگستری، 86 (119)، 23-42.

    Doi: 10.22106/jlj.2022.534383.4290

    • باریکلو، علیرضا و برزگر، مهدی (1398). بررسی سهم مسئولیت مدنی عوامل متعدد در حقوق ایران و اصول حقوق مسئولیت مدنی اروپایی. حقوق تطبیقی، 6 (1-11)، 227-250.

    Doi: 10.22096/law.2020.107409.144

    • برهانی، محسن و بادکوبه هزاوه، آرش (1400). جایگاه نظر کارشناس در احراز رابطۀ سببیت. حقوقی دادگستری، 85 (113)، 69-91.

     Doi: 10.22106/jlj.2020.124986.3349

    1. حاجی ده‏آبادی، احمد (1398). تغییرات قاعدۀ اجتماعِ سبب و مباشر با لحاظ آخرین تحولات قانون‏گذاری در ایران ( مادۀ 526 ق.م.ا.1392). حقوق خصوصی، (1)، 113-132.

    Doi: 10.22059/jolt.2019.277883.1006702

    1. حاجی‌نوری، غلامرضا (1393). بازخوانی ضمان قهری به هنگام اجتماع سبب و مباشر. حقوق، دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، 42 (1)، 1-12.

    Doi: 10.22059/jlq.2014.50816

    • رستمی، هادی و شعبانی کندسری، هادی (1395). احراز رابطۀ سببیت در فرض مداخلۀ عوامل گوناگون در جنایات و خسارات مالی (با تأکید بر قانون مجازات اسلامی 1392). پژوهش حقوق کیفری، 4 (15)، 143-171. Doi: 10.22054/jclr.2016.4439
    1. صفایی، سید حسین (1392). ضابطۀ تقسیم مسئولیت مدنی در فرض تصادم دو وسیلۀ نقلیه، رأی وحدت رویۀ شمارۀ 717 هیأت عمومی دیوان عالی کشور مورخ 6/2/1390 و مادۀ 526 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392. مطالعات آرای قضائی «رأی»، (2)، 29-39.

    Doi: 10.22106/jcr.2013.21508

    • صفایی، سید حسین؛ بادینی، حسن؛ عباسلو، بختیار؛ صالحی، سعیده (1397). معیار تقسیم مسئولیت در فرض تعدد اسباب و تحول آن در حقوق ایران. دیدگاه‏های حقوق قضائی، 24 (84)، 147-164. Doi: ir/article-1-1043-fa.html
    • کاتوزیان، ناصر (1382). کارشناسی؛ علم و تجربه در خدمت عدالت. دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، (62)، 317-342.             Doi: civilica.com/doc/585561
    1. کاظمی، محمود (1393). معیار تقسیم مسئولیت میان عاملان زیان، در نظام کامن‏لا و حقوق کشورهای رومی-ژرمنی. حقوق، دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، 42 (1)، 69-85.

    Doi: 10.22059/jlq.2014.50820

    1. کلانتری خلیل‏آباد، عباس و سلطانی پای‌طاق، سعیده (1394). مسئولیت مدنی سبب مجمل با رویکردی بر قانون مجازات اسلامی مصوب 1392. پژوهش‏های فقهی، 11 (2)، 413-442.

    Doi: 10.22059/jorr.2015.55620

    • محسنی، حسن (1401). بهرۀ کارشناسی در کاربست و نمایاندن دانش سودمند در اثبات (مطالعۀ تطبیقی در حقوق ایران، آمریکا و فرانسه). مطالعات حقوق تطبیقی معاصر، 13 (26)، 153-181. Doi: 10.22034/law.2021.46266.2915
    1. هاشمی، سید احمدعلی (1392). اسباب متعدد در مسئولیت مدنی. دانش حقوق مدنی، 2 (2)، 1-15.   Doi: civilica.com/doc/1562835

    ب) منابع عربی

    1. حر عاملی، محمد‌بن حسن (بی‏تا). وسائل‏الشیعه الی تحصیل مسائل الشریعه، قم: مؤسسۀ آل البیت علیهم السلام.
    2. حسینی مراغی، میرفتاح (1417ق). العناوین الفقهیه، قم: مؤسسۀ نشر اسلامی.
    3. حکیم، محمدتقی (1979م). اصول العامه للفقه المقارن؛ اصول الفقه الشیعه، قم: مؤسسۀ آل بیت.
    4. خمینی، سید روح‌االله (بی‏تا). تحریرالوسیله، قم: مؤسسۀ مطبوعاتی دارالعلم.
    5. خوانساری، سید احمد (1405ق). جامع المدارک فی شرح مختصر النافع، تهران: مکتبه الصدوق.
    6. خویی، سید ابوالقاسم (1394). مبانی تکمله‏المنهاج، به اهتمام علیرضا سعید، تهران: انتشارات خرسندی.
    7. شهید اول، مکی، شمس‌الدین محمد‌بن محمد (بی‏تا). لمعه الدمشقیه، قم: دارالفکر.
    8. شهید ثانی، جبعی عاملی، زین‌الدین (1410ق). روضه البهیه فی شرح لمعه الدمشقیه، قم: انتشارات داوری.
    9. شهید ثانی، جبعی عاملی، زین‌الدین (بی‏تا). مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام، قم: مؤسسۀ معارف اسلامی.
    10. علامه حلی، جمال‏الدین حسن‌بن یوسف (1419ق). قواعد الاحکام فی معرفه الحلال و الحرام، قم: مؤسسۀ نشر اسلامی.
    11. طباطبایی، سید علی (1418ق). ریاض المسائل فی تحقیق الاحکام بالدلائل، قم: مؤسسۀ آل بیت.
    12. فاضل هندی، اصفهانی، ابوالفضل محمد‌بن حسن (بی‏تا). کشف اللثام و الابهام عن قواعد الاحکام، قم: مؤسسۀ نشر اسلامی.
    13. نجفی، محمدحسن (1362). جواهرالکلام فی شرح شرائع الاسلام، بیروت: داراحیاء التراث العربی.

     

Jurisprudence and Islamic Law
Volume 15, Issue 35
June 2024
Pages 233-260

Files

Share

How to cite

Statistics