A Comparative Study on the Legal Challenges of Application of Jurisdiction Due to Nationality of the Victim

Document Type : Research Paper

Author

Associate Professor, University of Tabriz, Iran

10.22034/law.2024.60116.3358

Abstract

The criminal jurisdiction due to the victim's nationality, according to which any state can deal with the crimes committed against its nationals in the territory of another state, is not established in international law, but no international treaty or custom prohibits the sovereign states from applying it. The laws of countries with established legal systems have deferred its application to considerations and conditions such as the severity of the crime and the permission of the judicial authorities. Although the Islamic Penal Code of 1392 has limited the application of the mentioned principle to the presence of the trial, the rule of double criminality and the rule of prohibition of retrial, but with the limited acceptance of the rules of double criminality and the prohibition of retrial only in unspecified ta’zir crimes, the way to avoid them in other crimes committed against Iranians or Iranians abroad. Accepting the aforementioned principle of jurisdiction without considering criteria such as the relative severity of the crime and narrowing the rule of prohibition of re-trial to the definitive rulings of the country where the crime occurred can intensify the conflict of jurisdiction between Iranian and foreign courts. Therefore, considering some logical objections to the mentioned principle, it is necessary to limit the scope of its implementation by modifying the existing conditions and adding other conditions.

Keywords

Main Subjects

References

  1. الف) منابع فارسی

    - کتاب‌ها

    1. آشوری، محمد (1382). آیین دادرسی کیفری، تهران: سمت.
    2. امیدی، جلیل (1395). اعتبار قانون جزایی خارجی در قلمروی حاکمیت ملی، در: دایره المعارف علوم جنایی، تهران: میزان.
    3. حجتی، سید مهدی (1395). مروری بر تحولات قلمرو قوانین کیفری در مکان در حقوق ایران با تأکید برقانون مجازات اسلامی (مصوب 1392). در: دانشنامۀ حقوق کیفری و جرم‌شناسی، به کوشش منصور رحمدل و تهمورث بشیریه، تهران: گام حق.
    4. حسینی‌نژاد، حسینقلی (1373). حقوق کیفری بین‌الملل، تهران: میزان.
    5. خالقی، علی (1386). آیین دادرسی کیفری، تهران: شهر دانش.
    6. خالقی، علی (1387). آیین دادرسی کیفری، تهران: شهر دانش.
    7. دلخوش، علیرضا (1390). مقابله با جرایم بین‌المللی (تعهد دولتها به همکاری)، تهران: شهر دانش.
    8. عبدالرحمن حیاوی، نبیل، قانون العقوبات، بغداد: المکتبه القانونیه.
    9. عوده، عبدالقادر (1373). حقوق جنایی اسلام، ترجمة اکبر غفوری، مشهد: آستان قدس رضوی.
    10. فیوضی، رضا (1386). حقوق بین‌المللی کیفری، تهران: دانشگاه تهران.
    11. کرایر، رابرت؛ فریمن، هاکان؛ رابینسون، داریل و ویلمزهورست، الیزابت (1393) جلد اول، (1395) جلد دوم، (1399) جلد سوم. درآمدی بر حقوق و آیین دادرسی بین‌المللی کیفری، ترجمة حسین فخر و داود کوهی، تهران: مجد.
    12. کسسه، آنتونیو (1387). حقوق کیفری بین‌المللی، ترجمة حسین پیران، اردشیر امیرارجمند و زهرا موسوی، تهران: جنگل.
    13. گودرزی بروجردی، محمدرضا و مقدادی، لیلا (مترجمان) (1386). قانون مجازات فرانسه، تهران: سلسبیل.
    14. محقق داماد، سید مصطفی (1379). قواعد فقه (4) بخش جزایی، تهران: مرکز نشر علوم اسلامی.
    15. مصطفی‌زاده، فهیم (1392). قانون مجازات اسلامی در پرتو نظرات شورای نگهبان، تهران: پژوهشکدۀ شورای نگهبان.
    16. میرمحمدصادقی، حسین و یاوری، فاطمه (1398). این ده تن، تهران: دادگستر.

    - مقالات

    1. پوربافرانی، حسن (1395). مبانی و تحولات اصول صلاحیت مبتنی بر رابطة تابعیت. پژوهش‌های حقوق کیفری، 5 (17)، 9-30.
    2. پوربافرانی، حسن و فاطمه‌بیگی، حسن (1392). اعمال قاعدة منع محاکمة مجدد در جرایم مستوجب مجازات‌های شرعی. پژوهشنامة حقوق کیفری، 4 (1)، 93.
    3. توجهی، عبدالعلی و قربانی، مهدی (1388). منع مجازات مضاعف، آراء، مبانی و ادله موافقان و مخالفان با مطالعة تطبیقی آرای مراجع عظام تقلید. پژوهشنامۀ حقوق اسلامی، 10 (29)، 145-197.
    4. شریعت باقری، محمدجواد (1393). تصویب موافقتنامه‌های همکاری قضایی بین‌المللی؛ مشکلات و راه‌حلها. دیدگاههای حقوقی قضایی، 19 (66)، 39-74.
    5. شکفته گوهری، معصومه و جانی‌پور، مجتبی (1396). قاعدة مجرمیت متقابل در حقوق جزای بین‌الملل ایران. پژوهشهای حقوق جزا و جرم‌شناسی، 2 (10)، 5-41.
    6. طهماسبی، جواد (1396). اصل صلاحیت شخصی مبتنی بر تابعیت بزه‌دیده در قوانین ایران. حقوقی دادگستری، 81 (97)، 113-141.
    7. کاظمی، علیرضا (1379). بررسی ابعاد حقوقی دادگاه لاکربی. سیاست خارجی، 14(4)، 1069-1092.
    8. مالدار، محمدحسن و جوان جعفری بجنوردی، عبدالرضا (1399). بازخوانی و تعمیم ادّلة منع اجرای حدود در سرزمین دشمن در جهان معاصر. جستارهای فقهی و اصولی، 6 (26)، 95-121.
    9. میرمحمدصادقی، حسین و ایزدیار، علی (1392). صلاحیت مبتنی بر تابعیت مجنی‌علیه با تأکید بر قانون جدید مجازات اسلامی. آموزه‌های حقوق کیفری، 10(5)، 3-38.

    ب) منابع انگلیسی

    - Books

    • Achille Lauro, hijacking, hijacking, Mediteranean Sea (1985). in: Encyclopedia Britannica.
    • Commentaire de I’arrêt Crim. 31 Janvier 2001, Bull. n 31.
    • David J. Harris (2005). Cases and Materials on International Law. 6th edition, London.
    • France v. Turkey, 1927 PCIJ (ser. A) No. 10.
    • Schabas William A. (2002). Genocide in International Law. 2ed edition, New York: Cambridge University Press. http://legislationli­ne.org/documents/action/popup/id/6872/preview

    - Articles

    • Echle, Regula (Sep 2013). The Passive Personality Principle and the General Principle of Ne Bis In Idem. Utrecht Law Review, Vol. 9, Issue 4, 61
    • Eric, Cafritz & Omer, Tene (2003). Article 113-7 of the French Penal Code: The Passive Personality Principle. Columbia Journal of Transnational Law, Vol. 41: 585.
    • Plachta, Michael (2001). The Lockerbi Case: The Role of Security Council in Enforcing the Principle Aut Dedere Aut Judicare. IJEL, Vol. 12, (1).
Jurisprudence and Islamic Law
Volume 15, Issue 35
June 2024
Pages 169-194

Files

Share

How to cite

Statistics